შენს დუმილს ისე შევეჩვიე, მეშინია რომ ჩვევად არ მექცეს,
შენს სიჩუმეს ისე ვაყურადებ, მეშინია, რომ მე თვითონ ვიქცევი სიჩუმედ
მერე მეც შევკრავ ჩემი ფიქრებისაგან სიჩუმეში შექმნილ კამარას
და სველ ქვაფენილზე ჩემი ფეხისგულები იგრძნობენ, როგორ გაურბიან დუმილით გაჯერებულ დროს
დრო კი ისე ულმობლად გაირბენს, ვერ შევძლებ შევაჩერო და...
ისევ დაგიძახებ,
ისევ დაგელოდები
და თავდახრილი, საკუთარი ფეხის ნაბიჯების ხმას აყოლილი
სველი ქვაფენილის მლაშე სუნს შევისრუტავ,
მოლოდინადქცეული გული კი ნება ნება დაითვლის წამებს.
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
Сообщения
Комментариев нет:
Отправить комментарий