воскресенье, 19 октября 2008 г.

ციფერბლატი

ჰო
ყოველთვის ასეა...
ხშირად მაგვიანდება
ერთი წამი,
ერთი წუთი,
ერთი საათი,
ერთი დღე
ჰო,
ყოველთვის ასეა,
ხშირად ვაგვიანებ
ერთი წამით,
ერთი წუთით,
ერთი საათით,
ერთი დღით
და ეს ერთი თავდაყირა აყენებს ყველაფერს
არ ვიცი რატომ
მაგრამ ყოველთვის მრჩება საყვარელი ნივთი იქ,
სადაც ვიყავი და ისევ უნდა დავბრუნდე
და რატომღაც ყოველთვის ვკარგავ ადამიანს
რომელიც ჩემთვის ძალიან ძვირფასია
არ ვიცი რატომ მაგრამ
ჩემი ოცნებები ყოველთვის სრულდება
ერთი წამის,
წუთის,
ერთი საათის,
ერთი დღის
დაგვიანებით
და ხშირად ეს ერთი ძალიან გვიანია
არ ვიცი რატომ მაგრამ ახლა
შენ - ყველაფერი ხარ ჩემთვის,
ის - უკვე არაფერი
და ეს ყველაფერი დღეს ხდება
არცერთი წამის,
არცერთი წუთის,
არცერთი საათის,
არცერთი დღის დაგვიანებით
და ჩემი სადღაც დარჩენილი საყვარელი წიგნი
ახლა შენთანაა უკანდასაბრუნებლად
იქნებ იმიტომ, რომ აღარ დამაგვიანდეს,
ოცნებები დაგვიანებით აღარ ასრულდეს
და ციფერბლატმა
აღარ მამცნოს ჩემი დროის დაგვიანება
ჰო
ყოველთვის ასეა...
ხშირად მაგვიანდება
დაბადებით კი
თურმე ზუსტად
ერთი თვით,
ერთი დღით,
ერთი საათით,
ერთი წუთით და
ერთი წამით ადრე დავიბადე।

понедельник, 6 октября 2008 г.

შენს დუმილს ისე შევეჩვიე...

შენს დუმილს ისე შევეჩვიე, მეშინია რომ ჩვევად არ მექცეს,
შენს სიჩუმეს ისე ვაყურადებ, მეშინია, რომ მე თვითონ ვიქცევი სიჩუმედ
მერე მეც შევკრავ ჩემი ფიქრებისაგან სიჩუმეში შექმნილ კამარას
და სველ ქვაფენილზე ჩემი ფეხისგულები იგრძნობენ, როგორ გაურბიან დუმილით გაჯერებულ დროს
დრო კი ისე ულმობლად გაირბენს, ვერ შევძლებ შევაჩერო და...
ისევ დაგიძახებ,
ისევ დაგელოდები
და თავდახრილი, საკუთარი ფეხის ნაბიჯების ხმას აყოლილი
სველი ქვაფენილის მლაშე სუნს შევისრუტავ,
მოლოდინადქცეული გული კი ნება ნება დაითვლის წამებს.

пятница, 3 октября 2008 г.

მომნატრებიხარო...

მომნატრებიხარო
ჰო, ასე მითხრა და თვალებში ვარსკვლავები აუკიაფდა
ყვითელგულიანებს გავდნენ ეს ვარსკვლავები სევდისფერთვალებში
ჩემი მონატრება უფრო ძლიერიაო, ვუთხარი მე
არაო, ჯიუტად გააქნია თავი...
ზურგსუკან დამალული ხელები ნელა ნელა გაშალა და....
იასამნის ყვავილების სურნელებით გადაწყვიტა ჩემი გაბრუება
მომნატრებიხარო...
ხელებგაშლილი ჩემსკენ წამოვიდა და ნისლივით შემომეხვია
თვალები არ გაახილოო
მითხრა
არ დავუჯერე
და....
ჩემს თავზე ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა აღებდა სარკმელს
ოთახში კი მე და მთვარე ვიყავით მხოლოდ

მომენატრე, ჩემო მეგობარო...

შენი დუმილიც კი მომნატრებია
ნუ მეუბნები სულ მონატრებაზე წერო
მინდა, სულ მონატრების ბილიკებით ვიარო
ჩუმად ვარ და ველი
ზარს ველი
წერილს ველი
სიტყვას ველი
რომელსაც ჟანგბადივით ხარბად შევისრუტავ
ოთახში სიბნელეა და მთვარის მკრთალი შუქი კედელზე მიცოცავს
სიგატერის კვამლი ნელა ნელა მიყვება
ყავა კი ცივია მაგრამ მაინც ხელისგულებს მითბობს
ხელისგულებზე ჩემი სულია ფერფლივით ნაზი და მოფარფატე
შოპენს უკრავენეს ხმა სადღაც ღია სარკმელიდან მოდის
ცაზე ვარსკვალვები იწყებენ ცეკვას
წამწამი წამწამს ედება და ორი ნაკადული პოულობს ერთმანეთს
ჩუმია ღამე დუმილს თანაზიარი

четверг, 2 октября 2008 г.

გახსოვს? სევდისფერთვალება გიწოდე...

გახსოვს? სევდისფერთვალება გიწოდე...
უცნაურია ცხოვრება...
პოულობ და კარგავ
ერთდროულად.
ბედნიერება და უბედურება ფეხშეწყობით დააბიჯებენ...
ეს იქნებ ჩემი ბრალია...
ან იქნებ დასაწყისი?
იქნებ ყველაფრის დასასრული დასაწყისია ახლის და ჯერ შეუცნობლის?
გატეხილი არასოდეს გამთელდება...
არც უნდა გაამთელო...
მაინც ბზარიანია...
ბზარშეპარული კი სამიდამოდ უნდა შემოდო თაროზე და მტვერიც კი არ უნდა გადააცალო...
ხო...იქნებ ასეც ჯობდეს.
დასარული იყოს დასაწყისის დასაწყისი.
ალბათ გაუგებრად ვფიქრობ...
გამგები გაიგებს ვინც უნდა გაიგოს, თუ კი წაიკითხავს.
მითხარი წაიკითხე?
მიმანიშნე

თეთრ საფოსტო მტრედს გამოვატანე შენთან მოსალოცად წერილი
ალბათ მოგიტანს.

ქვაფენილს მლაშე ცრემლის სუნი ასდის
მთვარეს ნაღვლიანი მზერა აქვს

მე უკვე ვიღიმი, რადგან ამ დღემ შენი თავი მაჩუქა....

უძილობა ვიძმე....

ნეტავი თუ წაიკითხე?