რატომღაც მომინდა, შენთვის მომეყოლა იმ დღეებზე, როცა დამეკარგე
და როცა სულში ნისლივით შემოვიდა სევდისფერი შემოდგომა, წვიმიანი მანტია მოისხა ფიქრმა გამხმარი ხესავით და გულის ერთ კუნჭულში შეიყუჟა.
აღარ იყო დილა და აღარ იყო ღამე.
იყო უშენობით სავსე თეთრი ფურცლები, რომლებსაც ვერაფრით ვავსებდი.
მინდოდა ცისარტყელას ფერები დამეხატა
პეშვშში ვიქცევდი წვიმას...
მეგონა ჯადოსნურ სარკედ ვაქცევდი, რომელიც შენსკენ მომავალ ბილიკს მიმასწავლიდა.
ვერა და ვერ დავხატე ცისარტყელა
ვერც პეშვშში მოვიქციე წვიმა
და შენც დამეკარგე, ნისლს შეერიე და შეესისხლხორცე...
მერე საკუთარი თავიც დავკარგე
ასე მეგონა, მე კი არა, სულ სხვა ქალს უყვარდი
და შემეშინდა სარკეში ჩახედვის
რადგან იქ მხოლოს ყინულის თვალებს დავინახავდი.
ცხოვრებაში პირველად შემეშინდა საკუთარი თავის და ნამსხვრევებად ვაქციე სარკე.
ჰო! რატომღაც მომინდა, ეს ყველაფერი მომეყოლა შენთვის...
და რომ მოგიყვე, ნეტავი თუ მომისმენ?
-----------------------------------------------
დღეს მე საკუთარი წარსული დავასაფლავე
და ქვაც კი არ დავადე, რომ თავი არ შემახსენოს
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
Сообщения
Комментариев нет:
Отправить комментарий