სულის თავისუფლება

თავსხმა წვიმაში მივდიოდი.
ქარი სახეში მაყრიდა წვეთებს.
არსად მეჩქარებოდა
ამიტომ არც ვჩქარობდი.
გაწუწულ ბეღურას ვგავდი ალბათ.
ფანჯრებიდან წამოსული გაოცებული მზერა მიწვავდა ბეჭებს.
არავინ იყო ჩემს მეტი.
გიჟიაო, ფოქრობდნენ ალბათ.
მე კი არად ვაგდებდი ამ მზერას.
მივდიოდი და ბოთლში ჩამწყვდეულ ჯინზე ვფიქრობდი...
იმ ჯინზე, ყველა ჩვენგანს რომ ჰყავს, ყველა ჩვენგანში რომ სახლობს...
ყველა როდი უშვებს ჯინს ბოთლიდან.
იქნებ იმიტომ, რომ ყველა ჯინი სურვილებს არ ასრულებს
ან იქნებ იმიტომ, რომ გვირჩევნია ჩაკეტილი გვყავდეს.
მეც მყავს ბოთლსი ცამწყვდეული ჯინი.
იმ ჯინში მე ვარ
ის მე - ახლა წვიმაში რომ მიაბიჯებს
მერე არ რომ გიჟი გონიათ.
მე ჩემი ჯინი მიყვარს.
აი, გადაიღებს წვიმა, მზე გამოვა, ქუჩა ხალხით აივსება და მე აღარ ვიქნები მე.
გამახსენდება, რომ არ შეიძლება გაოცებულ მზერას ანგარიში არ გაუწიო
გამახსენდება, რომ აუცილებლად უნდა ვიყო დილის 10 საათზე სამსახურში, მანამდე კი საუზმე უნდა დავტოვო მაგიდაზე. მერე როგორც წესი, ტელეფონის ზარებს უნდა ვუპასუხო თავაზიანი ხმით და თან არ უნდა დავივიწყო, რომ სახლში შვილები, ვახშამი და სარეცხი მელოდება.
ვალდებულებების მთელი სია...
მე კი ჩემი ჯინი მიყვარს
ჩემი ჯინი ჩემი სულია
ბოთლში გამომწყვდეული, რომელიც იშვიათადაა თავისუფალი.
და მართლაც...
როდისაა სული თავისუფალი
ან იქნებ თავისუფლება იმიტომ მოვიგონეთ, რომ არასოდეს ვიყოთ თავისუფალი.
მხოლოდ ქარში, წვიმიან ამინდში უფერულ ქუჩაში მოხეტიალე ვგრძნობ, რომ ჯინი ბოთლიდან ამოვიდა...ჩჶმტან ერთადაა და პეშვშში ვიგროვებ წვიმას, ასე მგონია მუდამ ჩემთან იქნება.